Tuhaf hissediyorum kendimi.
Sanki bir soykırım gecesi,
Adil olmayan, nefret tohumu gibi.

Tutunamadığım doğrular.
Asılı kaldığım yanlışların ufuğunda batıyor, uçması soluması bir.

Sabaha karşı bilmem kaç, sicimlerle sallandırıyorum hislerimi tereddütsüz hiç tahammülüm olmadığı için hislerime tercüman tutma fikrine kapıldım.

Bunlar yaklaşan yaz güneşinin ve küçük bir sahil kasabasının ayaklarıma vuran dalgarının satırları.

Kahve Yok.. Sigara Yok bodoslama satır asıyorum gözlerime.

Bilmiyorum kaderim nereye yazılmış, Mısır piramitlerindeki yazıtlarda aradım yok, Vatikanın gizli arşivlerinde aradım yok, büyük bir ihtimalle bulutların içerisinde mor ışık tutunca falan gözüküyor heralde tabi burada mesele doğru bulutu bulabilmek.

Kalem traş kullanmadığım zamanlar çok zevksiz geldi, klavye tıkırtısı yazımın karakteristik duygusunu asla yansıtamaz.
Bu coğrafya cehalete demir atmaktan bıkmaz.

Sesini çok özledim
Sesine sarılmak istiyorum

Sesin sanki bi kucak gibi

Bir önceki yazımın vol2 hali diyebiliriz aslında, ister oku ister X bas ve çık.
Komik düşündürücü ve üşendirici bir toplum olma yolunda kat ve kat hızlı deparlarla sürünüyoruz,sonumuzun titanic gibi olmasını istemem ama dokumuzu kaybettik.